Terug naar blog 
~ Deze blogpost werd eerder gepubliceerd in de nieuwsbrief van Atom Packs ~
Een plotselinge stilte, wijd opengesperde ogen, een snelle ademhaling en het gestotterde ‘o… wow!!’. Dit was de algemene reactie die ik kreeg toen ik mensen vertelde dat ik van plan was de Cape Wrath Trail in Schotland te gaan wandelen. Meestal volgde daarop een korte monoloog over hoe zwaar deze trail is, samen met goedbedoelde adviezen over voorraden, weersomstandigheden, bewegwijzering en hoogteverschillen. Normaal gesproken hou ik stiekem niet zo van dit soort gesprekken. Ze voelen opdringerig en neerbuigend, alsof de ander denkt dat ik niet in staat ben om zelf een langeafstandswandeling aan te kunnen. Maar voor deze trail moet ik zeggen dat ik blij ben dat ik die gesprekken heb gehad. Want de Cape Wrath Trail verdient zeker een ‘o… wow!!’ – op een bezorgde manier, maar gelukkig ook bewonderende manier.
Ik heb een speciaal plekje in mijn hart voor moeilijke trails. Over het algemeen zijn dit net de routes die langs de meest magische en serene plekken gaan. De CWT is hierop geen uitzondering: ik durf gerust te zeggen dat ik het grootste deel van mijn tijd op deze trail heb doorgebracht in de meest rustgevende omgevingen waar ik ooit ben geweest. Als de beloning zo groot is, vind ik het helemaal niet erg om wat meer te zweten en iets langzamer te gaan dan ik oorspronkelijk zou willen.
TL;DR: de CWT is zwaar, maar meer dan de moeite waard!
‘Ok Floor, je hebt me overtuigd! Maar wat zijn precies die uitdagingen waar je het over hebt?’ Over het algemeen zou ik zeggen dat er drie grote uitdagingen zijn op de Cape Wrath Trail: het terrein, de bewegwijzering, en de hoogteverschillen. Laat me dat even toelichten.
Terrein
Allereerst is het terrein veruit de grootste uitdaging die je elke dag zult tegenkomen. Om het karakter van dit terrein echt te begrijpen, dienen we even een stapje terug in de geschiedenis te zetten. Duizenden jaren geleden waren de Schotse Hooglanden volledig bebost. Maar door de eeuwen heen hebben verschillende volkeren deze gebieden geleidelijk ontbost, waardoor het kenmerkende landschap is ontstaan dat we vandaag de dag kennen. Het kappen van deze bomen heeft echter een grote impact gehad op de bodem. Schotten zullen al van mijlenver weten waar ik het over heb: moerassige ondergrond.
Het terrein op de trail is extreem moerassig. Enkeldiep wegzakken in een moeras is dagelijkse kost, en als je geluk hebt, zak je zelfs knie- of heupdiep weg. Stevige grond onder je voeten zal een uitzondering zijn, en soms zul je je verbazen over je trage tempo op vlakke stukken waarvan je dacht dat ze een makkie zouden zijn. Het is iets waar je gefrustreerd over kunt raken (en geloof me – dat zal af en toe zeker gebeuren), maar die frustratie werd een stuk minder toen ik me neerlegde bij het feit dat ik elke dag in natte schoenen zou lopen. Mijn wandelstokken waren trouwens ook geen overbodige luxe, want die konden de diepte van de moerassen meten voordat ik erin wegzakte. Dus, zoals de Amerikaanse langeafstandswandelaars zo mooi zeggen: ‘embrace the suck!
Bewegwijzering
De tweede uitdaging van de CWT is de bewegwijzering. Om het maar simpel te zeggen: die is er niet. Verwacht geen gekleurde markeringen die je door de heuvels leiden of houten bordjes die de juiste richting aanwijzen; je zult hier zelf moeten navigeren. Bovendien verdwijnt het pad soms voor meerdere kilometers. Dit, in combinatie met het ruige terrein, kan behoorlijk vervelend zijn (terwijl ik dit typ, denk ik meteen terug aan het beruchte stuk rond Beinn Eighe, waar het pad voor maar liefst 6 kilometer verdwijnt in ruig terrein. Het kostte me 3 uur en liters zweet om dit stuk over te steken, terwijl het er op de kaart redelijk vlak uitzag).
Kaarten en gidsen zullen je de makkelijkste en meest gangbare route laten zien om deze delen van de trail te doorkruisen, maar je moet zelf alle navigatie doen, want er is geen pad om te volgen. Een GPS-apparaat is hier geen overbodige luxe, hoewel het niet aan te raden is om alleen op GPS te vertrouwen (want stel je voor: wat als het apparaat het begeeft?). Neem van tevoren wat tijd om je kennis van kaart- en kompaslezen op te frissen; daar zul je jezelf onderweg heel dankbaar voor zijn. En je weet het, hè, wanneer je zo’n lastig stuk tegenkomt: embrace the suck!
Hoogtemeters
En tot slot: de hoogtemeters van de CWT zijn vrij uitdagend. Maak je geen zorgen, qua hoogteverschillen is deze trail niet te vergelijken met een gemiddelde route door de Alpen of Dolomieten, maar naar Schotse maatstaven is dit zeker een pittige. De gemiddelde dagelijkse stijging is 800 meter, wat behoorlijk zwaar kan zijn als je dat combineert met het ruige terrein en de slechte bewegwijzering. Reken af en toe op een flinke kuitspieroefening, en ja hoor, allemaal samen nu: embrace the suck!
Alles bij elkaar denk ik dat het belangrijkste bij het omgaan met zware omstandigheden is om jezelf goed voor te bereiden en te accepteren dat het niet altijd comfortabel zal zijn. In ruil daarvoor krijg je wel de mooiste uitzichten van heel Schotland, helemaal voor jezelf! Als dat geen reden is om je meteen in te schrijven :).
Heel veel wandelplezier
