Terug naar blog 
Wel hello goeiedag bonjour hoe gaat het?
Welkom op ‘den blog’, je hebt het eerste artikel goed en wel gevonden! Van de gelegenheid maak ik gebruik om het ijs te breken door mezelf even voor te stellen. Enkele steekwoorden: Floor, 28 jaar, illustrator/muzikant/wandelaar, weegschaal, Brussel. Oef, daar zijn we van af. Jullie zijn hier natuurlijk om te lezen over mijn wandelavonturen. Dus laat ik beginnen bij het begin, in de zomer van 2017, waar dit hele verhaal begon.
Wankele relatie
De zomermaanden van 2017 waren niet zo gemakkelijk voor mij. Een heftige gebeurtenis in mijn toenmalige relatie gooide mijn hele ‘zijn’ overhoop, en was de start van een kettingreactie waarbij ik langzaam maar zeker elke zekerheid in mijn leven in vraag begon te stellen. Ik sliep weer alleen, en dat leidde tot diep in de nacht scrollen door sociale media. Ook op Facebook scrollde ik door groepen over reizen en backpacken. Daar stelde een jonge vrouw een vraag over de ‘West Highland Way’; een meerdaagse wandeling waar ik tot dan toe nog nooit van gehoord had (laat staan van het concept ‘meerdaagse wandelingen’). Maar het feit dat een jonge vrouw dit postte, plantte het zaadje in mijn hoofd dat ik dit ook alleen zou kunnen doen… En hoe meer ik erover opzocht, hoe groter mijn vastberadenheid werd: dit wou ik doen.
Pubers op campings
Sinds mijn ouders gescheiden zijn op mijn elfde, maakten we – dat zijn: mijn broer, mijn zus en ik – met mijn vader jaarlijks een reis naar een land in Europa. Daar reden we heen met de auto, en om kosten te besparen, sliepen we in een tent. Zo trokken we gedurende twee weken van de ene camping naar de andere. Die tent zorgde in het begin voor wat frictie: drie pubers en een tent, je kan je er iets bij voorstellen. Maar na enkele keren op- en afbreken, waren we zo goed op elkaar ingespeeld dat we onze kampeerplek in no time konden opstellen.
Terugdenkend aan deze reizen, en de (gelimiteerde, doch fundamentele) kampeerervaring die ik daar had opgedaan, dacht ik dat ik het wel zou redden in die heuvels van Schotland.
“Elke zomer trokken we met de auto naar een Europees land. Om kosten te besparen, sliepen we in een tent. Zo trokken we gedurende twee weken van de ene camping naar de andere.”
Kleine Floor
Deels naïef, deels moedig, deels op mijn hoede, begon ik met het plannen voor de West Highland Way. Ik kocht mijn eerste tent, matje, slaapzak…, schuimde hiking-Youtube en wandelblogs af, en verwierf traag maar zeker genoeg kennis en tips om te weten wat ik kon verwachten op de wandeling. Mijn omgeving hield haar hart vast; als jongste van een gezin met drie kinderen was ik nog steeds ‘kleine Floor’ in hun ogen, en jaren later gaf mijn zus toe dat ze me op dat moment drie dagen gaf voordat ik het vliegtuig weer naar huis nam (dankjewel, Goele).
Maar dat wist ik op dat moment niet, en ik was vastberaden om dit avontuur tot een goed einde te brengen. Ik wou bewijzen dat ik dit kon; naar anderen toe, maar diep vanbinnen nog het meest naar mezelf.
Wat volgde, was een reis die zich in twee compleet tegenovergestelde dimensies afspeelde. Enerzijds was alles nieuw, en verliepen de dingen nog wat stroef. Ik worstelde met het regenweer, de midges, heimwee, natte voeten, verkeerd lopen, en de uitzichtloosheid van zo’n lange tocht. Anderzijds stond er diep vanbinnen een nieuwe Floor op; iemand die de koe bij de horens vastpakte, die de dingen regelde, die mede-hikers aansprak, die comfortabel leerde zijn in haar eigen aanwezigheid. Ik stond er alleen voor, en dat vertaalde zich in zowel angst als moed.
Koe bij de horens
Fast forward naar het einde van die tocht: ik kwam in één stuk aan in Fort William, en had de smaak te pakken. Daarmee bedoel ik: niet alleen de wandelsmaak, maar ook de smaak om dingen te doén in mijn leven in België. Om de horens vast te pakken, projecten op te richten, dingen te creëren, grootser te denken dan mijn Vlaemsch brein tot dan toe gedaan had. Het wandelpad leerde me verantwoordelijkheid te nemen, en in te zien dat als ìk niet bewoog, niéts rondom mij zou bewegen. Ik schreef me bijvoorbeeld in voor een cursus boekhouden, die geleid heeft tot het opstarten van mijn eigen bedrijf/webshop, wat dan weer geleid heeft tot het opstarten van deze blog. Full circle moment!
Zelfs mijn moeder, die zich op voorhand voornamelijk binnen het ‘zoudedaweldoen’-kamp bevond, zei me dat ze zo’n verandering in me zag, ‘dat ik vanaf nu toch best elk jaar zou gaan wandelen’.
En dat gebeurde. Ik leerde van de fouten die ik op de West Highland Way had gemaakt, tweakte mijn packlist naar een iets lichtere setup, en vertrok de zomer erna naar Zweden om de Kungsleden te wandelen. Nu trek ik er elke zomer op uit, en voel ik me telkens iets meer als een vis in het water (op mijn laatste wandeling heb ik bijvoorbeeld 14 uur doorgeslapen in mijn tent – dat had ik me tijdens mijn eerste wandeling niet eens kunnen voorstellen). De bergen en bossen ontbloten telkens weer iets nieuws uit mijn onderbewuste, waarmee ik weer verder kan groeien in mijn leven in België. Mijn pleidooi voor wandelen is bijna gedaan, enkel nog dit: ik denk dat ik met zekerheid kan zeggen dat ik vandaag de dag niet dezelfde persoon zou zijn als ik deze wandelingen niet had gemaakt.
“Het wandelpad leerde me verantwoordelijkheid te nemen, en in te zien dat als ìk niet bewoog, niéts rondom mij zou bewegen.”
Vast op beeld
Ook nog dit: sinds de West Highland Way leg ik elke wandeling ook vast op beeld. Dat begon ‘voor de leute’, zodat vrienden en familie konden zien hoe de avonturen waren geweest. Maar naarmate ik zag dat meer en meer mensen hierdoor geïnspireerd raakten om ook te gaan wandelen, maak ik ze nu voor iedereen. Mensen die al jarenlang hiken en tonnen ervaring hebben, maar ook mensen die door omstandigheden niet kunnen wandelen, mensen die (nog) niet durven wandelen voor meerdere dagen, mensen die gewoon geïnteresseerd zijn in het reilen en zeilen van zo’n tocht…, enfin: iedereen.
En nu ben ik hier. Nog iets aan het wandelhoofdstuk aan het breien :). Blijf gerust plakken (of kom gerust weer), ik ben van plan om een combinatie van persoonlijke verhalen en hands-on wandeltips te delen hier. Het wordt alleszins zeker warm en gezellig, daar ben ik zeker van.
Dikke zoen en veel wandelplezier
